WAVVES - KING OF THE BEACH

Hvað er þetta eiginlega? Ha? Eitthvað freðið surf lo-fi pönk? Ertu að frétta eða? Bara koverið er nógu steikt til að fá Ravi Shankar til að efast um tilvist sína. Þetta er eiginlega frekar töff samt. Jafn töff og tónlistarstefnan hljómar bjánalega. Þetta lyktar af Kaliforníu, brimbrettum og ólöglegum skynvíkkandi efnum. Ef ég væri ekki alltaf haugur og einskins nýtur ónytjungur hefði ég tékkað á þessari plötu fyrr og rokkað hana í allt sumar meðan ég væri að grilla og drekka bjór og ódýr wayfarer sólgleraugu á nefinu. Ég verð að viðurkenna að þetta minnir skuggalega mikið á Jay Reatard vin minn. Það er að segja ef hann væri að sörfa í hawaii-skyrtu. Það er samt bara frekar næs þar sem sá góði maður er fallinn frá og fyrir mér er þetta band tilvalinn staðgengill hans. Þetta er samt nett sýrðara en gengur og gerist samt með þægilegum feelgood vibes. Það er vel séð á þessum síðustu og verstu. Útvegið ykkur þessari plötu ef þið viljið vera í fíling og framlengja aðeins sumarinu og fresta volæði vetrarins.

http://www.myspace.com/wavves
Hlustið sérstaklega á lagið Post Acid.

SEVERED CROTCH - THE NATURE OF ENTROPY

Fá bönd hafa fest sig jafn rækilega í sessi í íslensku þungarokkssenunni eins og Severed Crotch. Ekki einungis hafa þeir verið að gleðja okkur með fyrirtaks dauðarokki í gegnum árin heldur hafa þeir einnig verið í stöðugri þróun og verið óhræddir við að gera eitthvað nýtt og koma sér útúr því "hefðbundna". Í sumar kom út fyrsta plata þeirra í fullri lengd. Biðið var eftir henni með mikilli eftirvæntingu í talsvert langan tíma á mínum bæ skal ég segja ykkur. Öll vinna í kringum í plötuna er fagmannleg, geggjað kover og flott umslag með textum og almennt góð pródúksjón á lögunum. Severed Crotch gátu sér nafn sem vel brútal og techincal dauðarokksband á sínum tíma en hafa svolítið núna á seinustu misserum skipt um gír. Aðeins minnkað keyrsluna, þó hún sé alveg til staðar á köflum og rúmlega það, og sett meiri melódíu og fleiri grípandi riff í sinn sérkennilega dauðarokks suðupott.
Platan byrjar á einföldu en áhrifaríku píanóintrói en fade-ar svo inní alveg risastóran allsherjar gíatarröddunarpart. Ekki þarf þó að bíða lengi eftir vel útfærðu og smekklegu teknísku dauðarokki því annað lag plötunnar er algjör helvítis dauðarokkssprengja. Gítarleikararnir, Kjartan og Ingvar, eru einmitt alls ekkert að fela gítarhæfileika sína frekar en fyrri daginn og andskotinn hafi það ef Ingó söngvari sveitarinnar er ekki andsetinn. Þetta gefur góð fyrirheit um framhald plötunnar. Vel uppbyggt teknískt dauðarokk sem sleppur alveg við að vera laust úr samhengi eins og svo mörg önnur bönd í þessum geira. Þeir halda svo uppteknum hætti á næsta lagi plötunnar, Ecstsy In Death, en það lag inniheldur einmitt líka eitthvað mest brútal breakdown Íslandssögunnar og mjög súra djassparta hjá bassaleikaranum Tóta sem sannar sig sem einn besta þungarokks bassaleikara landsins um þessar mundir. Fjórða lagið á plötunni, Human Recipes, stingur aðeins í stúf við hin lögin á plötunni enda talsvert eldra lag en hin og ekki jafn teknískt þar af leiðandi. Það hefur nú verið algjör skylda að innihalda lagið á plötunni enda hefur það kætt margan góðan drenginn á tónleikum í gegnum tíðina. Á næstu lögum, XII og Soul Cremation, finnst mér heyrast vel hversu prófessjonal og gott sándið er á plötunni. Bassinn fær vel að njóta sín í geggjuðu sándi og án alls distortions sem mér finnst gera mikið fyrir bandið. A Breath of Hatred er svo ein allsherjar riffasprengja og þar má heldur ekki gleyma framlagi Gunna trommara hljómsveitarinnar sem tæklar þessi lög af mikilli fágun og alveg án þess að vera að yfirgera hlutina sem mér finnst of algegnt þessa dagana. Á seinasta lagi fáum við að heyra þokkalega epískar og óvæntar kórraddanir sem mér finnst gera mikið fyrir plötuna sem heild.
Á heildina litið verður The Nature of Entropy að teljast sem eitthvað metnaðarfullasta og magnaðasta verk þungarokks á Íslandi. Platan býður uppá ferskt og teknískt dauðarokk sem er einfaldlega í heimsklassa og gefur öðrum böndum innan þessarar stefnu ekkert eftir. Hinsvegar er platan ekki fullkomin og á hún til að renna saman á köflum og skilja lítið eftir sig. Ég mæli með að fólk versli þennan grip af Severed Crotch liðum en því miður þurftu þeir að taka sér pásu um daginn vegna utanför Gunna trommara. Platan kostar ekki meira en 2000 kr. og ætti að ylja öllum um hjartarætur.

www.myspace.com/severedcrotch

U.X Vileheads-First EP 7"

Af hverju er Svíar alltaf góðir í öllu? Bestu dauðarokksböndin, Watain, sætar stelpur, Volvo, húsgögn svo ekki sé einusinni minnst á fokking ABBA. Svíar gefa heldur ekkert eftir þegar kemur að pönki og í því samhengi má minnast á klassabönd eins og Ebba Grön, Auktion og auðvitað Refused. Hér er ég kominn með uppí hendurnar sjötommu frá einu slíku bandi, U.X Vileheads og heitir útgáfan því fróma nafni First EP. Það má einmitt minnast á það að gítarleikari bandsins, Fredrik, er að því sem ég best veit bróðir kyntröllsins Dennis Lyxzén sem sá um söng í Refused á sínum tíma. Ég verð að viðurkenna að ég var talsvert vongóður áður en ég skellti plötunni undir nálina og í stuttu máli sagt varð ég bara alls ekkert fyrir vonbrigðum. Ég hafði heyrt góða hluti um bandið frá miklum vitringum og gerði ég mér þá væntingar um gott pönk á sænska vísu. Svíarnir eru ekki lengi að koma sér að efninu og taka sér engan tíma í eitthvað óþarfa prjál. Þannig er best að hafa það. Hratt, hrátt og mikill djöfullgangur og fjör, gamaldags með take-no-prisoners attitjúdi og ekkert alltof mikilli alvöru. Svona á þetta að vera. Helsti löstur plötunnar finnst mér þó að ekki sé sungið á sænsku. Það er eitthvað svo skemmtilega goofy við sænsku sem mér finnst eiga svo vel við kærulaust pönk. Annars er fátt slæmt hægt að segja um þessa plötu, U.X Vileheads eru ekkert að finna upp hjólið á þessari útgáfu enda engin ástæða til, þetta er hressandi eins og þetta er.

Plötuna fékk ég fyrir tilstilli Birkir Fjalars og kann ég honum miklar þakkir fyrir það. Ef þið hafið gaman af því að lesa vel skrifuð vefrit um tónlist og menningu þá er bloggið hans Birkis eina vitið www.halifaxcollect.blogspot.com

www.myspace.com/uxvileheads

DEATHSPELL OMEGA 1/3

Deathspell Omega er band sem hefur verið mér hugleikið talsvert lengi og hættir aldrei að koma mér á óvart. Eins og með sjálfsagt marga aðra aðdáendur bandsins vakti DsO fyrst áhuga minn vegna dulúðarinnar sem sveipar bandið en öll meðlimaskipan er á reiki og engar staðfestar heimildir eru um hverjir standa að bandinu. Auk þess hefur hljómsveitin aldrei spilað læv og textana er erfitt að nálgast og samkvæmt mínum upplýsingum er ekkert endilega kveðið á einu tungumáli heldur sé að finna textabúta með bandinu á grísku og sanskrít svo eitthvað sé nefnt. Eftir hljómsveitina liggja þó nokkrar útgáfur; fjórar breiðskífur, þrjár þröngskífur og fjöldinn allur af splittum og demóum. Eins og ætla má er efnið misgott en best þykir mér þó minni útgáfurnar og þá sérstaklega þröngskífurnar Veritas Diaboli Manet in Aeternum og Mass Grave Aesthetics og splitt sem þeir gerðu á móti Stabat Mater sem nefnist Crushing The Holy Trinity. Það sem þessar þrjár útgáfur eiga sameiginlegt er að þau innhalda öll einungis eitt lag hvort eftir bandið og eru lögin þrjú öll í kringum tuttugu mínúturnar. Í næstu þremur færslum ætla ég að fjalla um þessi þrjú lög hvor í sínu lagi en mér finnst DsO einmitt virka best í vel hlöðnum blackmetal langlokum


CRUSHING THE HOLY TRINITY



Þetta splitt gerðu Deathspell liðar á móti finnska bandinu Stabat Mater árið árið 2005. Maðurinn á bakvið Stabat Mater, Mikko Aspa, er að öllum líkindum söngvari Deathspell Omega og rekur hann útgáfufyrirtækið Northern Heritage í Finnlandi. Á þessu splitti er framlag DsO lagið Diabolus Absconditus sem er rúmar tuttugu mínútur að lengd.
Lagið byrjar á hryllingsmyndalegu stefi ásamt franskri bæn(ef frönsku kunnátta mín bregst mér ekki) sagða af konu. Fljótlega hefst þó hægt og drungalegt riff og þessi einkennandi DsO söngur, riffið er langdregið og verður drungalegra með hverri stundu og söngurinn leggur sitt af mörkum til andrúmsloftsins í laginu. Gítarleikurinn fjarlægist þó smátt og smátt og fljótlega skipa bassi, trommur og söngur aðal grunninn í laginu. Við því tekur þó svo einfalt en svo ótrúlega haunting blackmetal riff og áður en maður veit af er lagið komið í fulla keyrslu eftir þokkalega erfiða en mjög ánægjulega fæðingu. Gítarleikarinn í DsO er magnaður einstaklingur, ég á bágt með að trúa því að það séu margir lagasmiðir þarna úti sem eru jafn ófyrirsjáanlegir og hugvitssamir og sá, hver í fjandanum sem það er nú. Eitt það magnaðasta við DsO er þessi shock-factor sem sveitin býr yfir, maður veit aldrei hvað kemur næst og nánast engin tvö riff eru eins. Og þegar ég meina 'shock-factor' þá meina ég það einnig bókstaflega því ef það er eitthvað band þarna úti sem kann að láta þér bregða er það DsO. Mér þykir leitt að skemma það fyrir ykkur en það kemur einn slíkur kafli í kjölfar rólegs hálfgerðs-kassagítarkafla en þar eru rólegheitin, sem innihalda meðal annars æðislegt bassadútl, brotin upp með keyrandi illsku og grimmd. Eftir það tekur hvert riffið við öðru á því sem virðist oft vera handahófskenndum máta, maður veit aldrei hvar maður hefur þetta band. Lagið rennur út með hálfgerðu thrash riffi og kór undir, eitthvað sem er mjög svo einkennandi fyrir DsO(það er að segja kórinn, ekki þreskimálmurinn). Flottur endir á stórkostlegu verki sem virðist á köflum vera svo handahófskennt en er svo ótrúlega heilsteypt þegar upp er staðið.

http://rapidshare.com/files/232483947/Deathspell_Omega-Diabolus_Absconditus.rar

PLÖTUR ÁRSINS 2009

Er búinn að tína saman lista yfir bestu plötur ársins sem var að líða. Búið að vera í heildina litið mjög áhugvert og almennt séð gott ár fyrir lúða eins og mig. Hardcore og pönk skipaði stóran sess á listanum sem og annað þungarokk og öfgatónlist.



1.Magrudergrind-Magrudergrind
Ég vissi satt best að segja ekki alveg við hverju ég átti að búast þegar ég setti þessa plötu fyrst undir nálina. Hafði heyrt áður í þessu bandi fyrir einhverjum árum og ekki verið hrifinn og var þessvegna ekkert svakalega spenntur. Hinsvegar fékk ég bara sprengju í andlitið og varð hæstánægður og er enn. Þessi plata inniheldur svo mikið ofbeldi og ruddaskap að líkamlegir áverkar eftir áhlustun á þessa plötu eru ekki óalgengir. Öll pródúksjón og sánd er til fyrirmyndar og gefur mikið fyrir plötuna. Þessi plata hitti right up my alley og ég get ekki beðið eftir næstu útgáfu. www.myspace.com/magrudergrind

2.Converge-Axe To Fall
Converge breyta ögn um stefnu á þessari plötu og eru þær bara til góðs að mínu mati, gefur meiri fjölbreytni og ferskleika. Ekkert vantar þó uppá þungann og þau element sem hafa einkennt Converge í gegnum árin en önnur element eru látin vega upp á móti og það virkar mjög vel. Margir gestleikarar eiga framlag á plötunni og gefur það henni enn meiri fjölbreytni og verður hún enn fróðlegri fyrir vikið. Converge eru bara að verða betri. www.myspace.com/converge

3.Cult Ritual-1.st LP
Þetta band virtist hafa birst bara uppúr engu og er þetta band vægast sagt dularfullt að öllu leyti. Tónlistin er hardcore pönk í grunninn en minnir um margt á noise-pönk og minnir sándið á henni mig talsvert á frumburð Sonic Youth, Confusion is Sex. Gítarsándið og söngurinn er óldskúl og má heyra mikil áhrif frá eldra hardkori, hinsvegar er það væbið sem gerir hvað mest fyrir plötuna, eitthvað atmo sem er virkilega erfitt að lýsa með orðum. Cult Ritual eru of mysterious fyrir mæspeis.

4.Lewd Acts-Black Eye Blues
Eitt mest spennandi hardkor bandið í dag, virðist vera hefðbundið hardkor á yfirborðinu en það er eitthvað við þessi lög sem grípur mig á annan hátt en hardkor pönk gerir vanalega. Þetta er grimmt og ljótt og textarnir eru oftar en ekki persónulegir sem gerir mikið fyrir stemminguna á plötunni. http://www.myspace.com/lewdacts

5.Jay Reatard-Watch Me Fall
Það kæmi mér bara alls ekki á óvart ef þessi gaur færi að fá einhverjar spilanir í útvarpi bráðlega. Fáránlega grípandi indí-popp-pönk, skemmtilega hallærislegt á köflum. Retarðurinn hefur gott nef fyrir skemmtilegum melódíum sem límast við heilann á manni og maður sönglar allann daginn án þess að taka neitt sérstaklega eftir því. Fylgist með þessum gaur. http://www.myspace.com/jayreatard

6.Propagandhi-Supporting Caste
Propagandhi eru ennþá bara helvíti sprækir eftir öll þessi ár, 24 eru þau að verða alls. Textagerð er þá sérstaklega til fyrirmyndar og er póltískt beittur sem endranær. Pönk rokk með smá thrash sveiflum hér og þar, oft og tíðum komplex riff á pönk standarda allavega. Eftir því sem ég best veit má hlusta á alla plötuna á alnetinu. www.myspace.com/propagandhi

7.Katharsis-Fourth Reich
Hágæða black metal finnst mér erfitt að finna en þessi plata telst algjörlega til þess í mínum bókum. Var ögn stressaður yfir "raw black metal" stimplinum á þessu bandi en að því leyti til stendur bandið ekki undir nafni því platan sándar bara hörkuvel. Það þýðir samt ekki að hún sé ekki gróf, hún er það vissulega, en það gerir bara meira fyrir atmóið. Eins og gefur að skilja er KTHRSS of kvlt fyrir mæspeis.

8.Every Time I Die-New Junk Aesthetic
Er með soft-spot fyrir þessu bandi en á þessari plötu eru þeir að dútla í sömu pælingum og á fyrri verkum þeirra. Vel rokkað hardcore pönk með dassi af 'tongue-in-cheek' textum og grípandi riffum. Ekki jafn góð og seinustu tvær útgáfur en hörkugóð engu að síður. www.myspace.com/everytimeidie

9.Ulcerate-Everything is Fire
Eitthvað einstakasta dauðarokksband sem ég hef nokkurntímann heyrt í. Níðþung og crushing með ótrúlega inventive riffum og lagauppbyggingum. Eins og segir í ritdómi mínum á plötunni hér neðar á síðunni minna þeir helst á Deathspell Omega ef þeir spiluðu dauðarokk. Framsækið dauðarokk fyrir lengra komna. www.myspace.com/ulcerate

10.Funeral Mist-Maranatha
Einsmannsprójekt frá Svíþjóð, alvöru nútíma black metal. Hlaut mikla athygli eftir seinustu plötu, Salvation, og ekki hefur athyglin minnkað eftir þessa útgáfu og hefur Funeral Mist fest sig í sessi sem ein af áhugaverðustu black metal böndum dagsins í dag. Skerí riff og drungalegt atmó, alls ekki fyrir hvern sem er, hágæða black metal engu að síður. Funeral Mist eru ekki of kvlt fyrir mæspeis www.myspace.com/thefuneralmist

11.Pulling Teeth-Paranoid Delusions/Paradise Illusions
12.Trapped Under Ice-Secrets Of The World
13.Reign Supreme-Testing The Limits of Infinite
14.Totalt Javla Morker-Söndra og Harska
15.Weekend Nachos-Unforgivable
16.Behemoth-Evangelion
17,Agoraphobic Nosebleed-Agorapocalypse
18.Brutal Truth-Evolution Through Revolutiuon
19.Sólstafir-Köld
20.Tortoise-Beacons of Ancestorship

Smá-ritdómar um þrjár plötur

Hef verið að hlusta á talsvert af nýju efni uppá síðkastið langar að rívjúa það, nenni bara ekki að gera stóra plötudóma um þær allar þannig ég ætla að gera nokkra ör-plötudóma og skella þeim hingað inn. Þetta skiptið ætla ég að taka fyrir þrjár plötur.



PARLAMENTAISK SODOMI-DE ANARKISTISKE AN(N)ALER



Norskt grindcore project skipað einum manni sem kallar sig PAPIRMØLLEN en hann sér um allan hljóðfæraleik á plötunni. Þetta er fyrsta breiðskífa hans og hefur fengið talsverða athygli meðal grindcorelúða. Þetta er algjört "cut the crap" grind með sterkum hardcore áhrifum, söngurinn minnir á köflum á óld-skúl dauðarokksöngvara, gítarinn er óreiðukenndur en svínvirkar engu að síður fullt af alveg klikkuðum riffum. Trommurnar eru skemmtilega inventive en hvergi er sparað þegar kemur að d-beat og blasti. Eins og á til að gerast með margar grindcore plötur verður platan svolítið einhæf þegar á dregur en það bætt er upp fyrir það með handahófskenndum kaflaskiptingum og lagasmíðum. Ekkert er þó brotið uppá lögin með einhverjum sömplum úr bíómyndum eða þess háttar eins og svo oft er gert innan þessarar stefnu. Allt í allt er þetta fínasta plata, á köflum einhæf en brjáluð keyrsla allann tímann og skemmtilegt að heyra eitthvað annað en black metal frá Noregi. Tékkið á þessari skífu ef þið hafið gaman af grindi, þetta er alls ekki fyrir alla.

CONVERGE-AXE TO FALL



Fáum plötum var beðið eftir af jafnmikilli eftirvæntingu á árinu innan öfgatónlistar en Axe To Fall enda Converge löngu búnir að sanna sig sem eitt af mögnuðustu þungarokksböndum allra tíma. Þeir höfðu sagt fyrir útgáfu plötunnar sagt að þessi yrði með aðeins breyttara sniði en hinar útgáfur þeirra og að þeir myndu bjóða eitthvað af gestaleikurum með sér við gerð plötunnar sem þeir og gerðu. Platan byrjar af miklum krafti og heyrist strax að þetta er ekki alveg eins og Converge hafa alltaf verið, talsvert meira af gítarpælingum og minna sum riffin hálfpartinn á Mastodon. Converge eru samt ekkert að slaka á í hörkunni og er breakdownið í endanum á titillaginu, Axe To Fall, svo mikill nutcrusher að það mann verkjar. Það heyrist á næstu lögum mjög greinilega að Converge eru að breytast og tók það mig alveg þónokkrar hlustanir til að læra almennilega að meta það, þeir virðast svolítið hafa yfirgefið blátt áfram hardcore elementin og er það ekkert endilega slæmt. Seinustu tvö lögin, Cruel Bloom og Wretched World, eru hvað lengst frá þeirri Converge eins og maður þekkti en jafnframt bestu lögin að mínu mati. Steve von Till úr Neurosis syngur í Cruel Bloom sem er lag í rólegri kantinum og minnir helst á Tom Waits, sérstaklega þá rödd von Tills. Lagið rennur svo í Wretched World sem einnig er rólegt lag með fallega grimmum melódíum og frábærum söng. Axe To Fall er fyrir mér klárlega ein af plötum ársins, það tók mig talsverðar hlustanir til að sætta mig þá radical breytingu sem hefur átt sér stað en nú hefði ég alls ekki viljað hafa plötuna öðruvísi. Þetta band bara klikkar ekki.

ULCERATE-EVERYTHING IS FIRE



Deathspell Omega er merkilegt band og tónlist þeirra er svo einstök að það er varla hægt að líkja því við neitt annað, allavega var það mér forviða. Þangað til ég heyrði í Ný-Sjálensku sveitinni Ulcerate. Og það sem merkilegra er að Ulcerate spilar í dauðarokk í grunninn annað en Deathspell Omega sem er black metal band að stofninum til. Tónsmíðarnar eru svipaðar, maður veit einhvernveginn aldrei við hverju maður á að búast við næst. Lögin á disknum eru þrettán og eru öll í kringum sex mínúturnar og eru þessi lög sko engin smásmíði, þetta er alls ekki fyrir byrjendur, þetta er plata sem maður sest niður með og hlustar á og gerir ekkert annað á meðan. Þetta er sko alls ekkert background music. Lögin eru ógnarþung og tormelt og skilja ekki mikið eftir sig eftir fyrstu hlustun en það margborgar sig að gefa henni þess í stað nokkra snúninga í viðbót því þetta er einhver merkilegasta dauðarokksplata sem ég hef heyrt. Hún er mónótónísk, flókin og níðþung en heilagur Þórólfur frá Finnastöðum hvað þetta er góð plata!

EVERY TIME I DIE - NEW JUNK AESTHETIC

1.Roman Holiday
2.The Marvelous Slut
3.Who Invited the Russian Soldier?
4.Wanderlust
5.For the Record
6.White Smoke
7.Turtles All the Way Down
8.Organ Grinder
9.Host Disorder
10.After One Quarter of a Revolution
11.The Sweet Life


Jájájá ég veit að Every Time I Die er ekki beint vinsælasta bandið meðal hardcore elítista en fokkitt þetta er eitt af uppáhaldsböndunum mínum og ég ætla að fjalla um nýjustu útgáfu þeirra, New Junk Aesthetic. Hinsvegar geta flestir hardcore fasistar fallist á að fyrstu tvær útgáfur þeirra, Burial Plot War Bidding og Last Night In Town, séu góðar en eftir þær brugðu þeir sér aðeins útaf sporinu og fóru að innleiða meira rokk og ról í tónlistina sína og er það vel í mínum bókum. Tónlistin þeirra er vissulega ennþá hardcore/metalcore í grunninn en þeir eru allsekkert að spara suðurríkja lickin og leðurriffin. Eitt það skemmtilegasta við hljómsveitina líka eru textar söngvarans Keith Buckley en hann er alveg merkilega hnyttinn og eru flestir textar ETID alveg þokkalega 'tongue in cheek'. Nýlega hefur hljómsveitin verið að ganga í gegnum talsverðar breytingar þar sem trommari þeirra frá byrjun var að hætta og enn einn nýr bassaleikari að byrja í bandinu en þeir eiga sér nánast Spinal Tap-íska sögu þegar kemur að bassaleikurum. New Junk Aesthetic er fimmta breiðskífa þessara gauka en seinustu tvær skífur þeirra, Gutter Phenomenon og The Big Dirty, eru í miklu uppáhaldi hjá mér og gerði ég mér þarafleiðandi miklar væntingar til þessarar plötu, í stuttu máli sagt varð ég alls ekki fyrir vonbrigðum.

HEY THERE GIRLS, I'M A CUNT!

Every Time I Die eru enn við sama heygarðshornið þegar kemur að lagasmíðum, mikið metalcore í gangi ásamt suðurríkjariffum eins og fyrr var lýst. Platan byrjar þó á hægari nótunum á lagi sem myndi sóma sér vel hjá flestum stónerböndum í dag, að sönginum undanskildum kannski . ETID menn eru þó fljótir að detta aftur í það sem þeir gera best en lag nr.2 á plötunni, The Marvelous Slut, er fyrsta lagið sem þeir sendu frá sér af þessari plötu og var ég talsvert spenntur þegar ég heyrði það á sínum tíma enda fantagott lag bæði með grípandi gítarlínum og sönglínum. Fjórða lagið á plötunni finnst mér þó vera það besta en það er fyrsti singulinn af plötunni og heitir Wanderlust. Það er bara einfaldlega helvítis slagari og ekkert annað. Þarna heyrist í ETID í sínu besta formi en þeir skiptast á Clutch-legum pungariffum og metalkori og finnst mér það vera alveg deadly blanda. Sönglínurnar og textinn eru töff og ekki eru gítarlínurnar verri, klárlega besta lagið á disknum. Næsta lag er með þeim grimmari á plötunni og er alveg klárt að þeir hafa ekki alveg yfirgefið rætur sínar af þessu lagi að dæma, glerhart breakdown og grípandi riff. Headbang. Þeir halda áfram á sömu línu í næstu lögum, þó lögin virðast öll vera frekar lík til að byrja með eru þó alltaf eitthvað sem verður eftir og hverfur ekkert svo auðveldlega úr heilanum. Það var ég einmitt mest hræddur um þegar ég náði í plötuna, að hún skildi ekkert eftir sig, sem betur fer reyndist ekki svo því næstu lög eru öll frekar góð þó svo að þau standi ekki uppúr á plötunni, nema þó Host Disorder kannski sem inniheldur mjög töff söng- og gítarlínur. After one Quarter of a Revolution kemur svolítið eins og þruma úr heiðskíru lofti, minnir helst á Entombed til að byrja með en endar þó á meira ETID-legri kafla, typpavinur okkar hann Pete Wentz úr Fall Out Boy contributar eitthvað til þessa lags skv. wikipedia(veeeeiiii...). Seinasta lagið á plötunni, Sweet Life, er ekki mikið lokalag, gæti þessvegna verið singull þar sem það er ábyggilega poppaðasta lagið á plötunni, eitt af mínum uppáhalds á plötunni.

Þó Every Time I Die séu enn að gutla við sama dótið og þeir hafa verið að gera á seinustu fjórum plötum er þeim alls ekkert mikið farið að farnast. New Junk Aesthetic er ekki jafn góð og Gutter Phenomenon en hún er samt sem áður skrambi öflug og mun ég halda áfram að setja hana á fóninn í tíma og ótíma. Kapparnir í ETID virðast hafa fundið sína tónlistarlegu formúlu miðað við hversu lítið hefur breyst á seinustu fjórum plötum og hversu radical breytingin var á milli Hot Damn! og Last Night in Town. Ef þið viljið rokk og ról, yfirvaraskegg og möllett út í metalkor kokteilinn ykkar, náið þá í þessa plötu. Hér að neðan er svo myndband af Wanderlust sem mér finnst vera besta lagið á plötunni.



Hér getiði svo náð í helvítis plötuna:
http://rapidshare.de/files/48279640/Every_Time_I_Die_-_New_Junk_Aesthetic_-_2009-ScrewDeathcore.rar.html