DEATHSPELL OMEGA 1/3

Deathspell Omega er band sem hefur verið mér hugleikið talsvert lengi og hættir aldrei að koma mér á óvart. Eins og með sjálfsagt marga aðra aðdáendur bandsins vakti DsO fyrst áhuga minn vegna dulúðarinnar sem sveipar bandið en öll meðlimaskipan er á reiki og engar staðfestar heimildir eru um hverjir standa að bandinu. Auk þess hefur hljómsveitin aldrei spilað læv og textana er erfitt að nálgast og samkvæmt mínum upplýsingum er ekkert endilega kveðið á einu tungumáli heldur sé að finna textabúta með bandinu á grísku og sanskrít svo eitthvað sé nefnt. Eftir hljómsveitina liggja þó nokkrar útgáfur; fjórar breiðskífur, þrjár þröngskífur og fjöldinn allur af splittum og demóum. Eins og ætla má er efnið misgott en best þykir mér þó minni útgáfurnar og þá sérstaklega þröngskífurnar Veritas Diaboli Manet in Aeternum og Mass Grave Aesthetics og splitt sem þeir gerðu á móti Stabat Mater sem nefnist Crushing The Holy Trinity. Það sem þessar þrjár útgáfur eiga sameiginlegt er að þau innhalda öll einungis eitt lag hvort eftir bandið og eru lögin þrjú öll í kringum tuttugu mínúturnar. Í næstu þremur færslum ætla ég að fjalla um þessi þrjú lög hvor í sínu lagi en mér finnst DsO einmitt virka best í vel hlöðnum blackmetal langlokum


CRUSHING THE HOLY TRINITY



Þetta splitt gerðu Deathspell liðar á móti finnska bandinu Stabat Mater árið árið 2005. Maðurinn á bakvið Stabat Mater, Mikko Aspa, er að öllum líkindum söngvari Deathspell Omega og rekur hann útgáfufyrirtækið Northern Heritage í Finnlandi. Á þessu splitti er framlag DsO lagið Diabolus Absconditus sem er rúmar tuttugu mínútur að lengd.
Lagið byrjar á hryllingsmyndalegu stefi ásamt franskri bæn(ef frönsku kunnátta mín bregst mér ekki) sagða af konu. Fljótlega hefst þó hægt og drungalegt riff og þessi einkennandi DsO söngur, riffið er langdregið og verður drungalegra með hverri stundu og söngurinn leggur sitt af mörkum til andrúmsloftsins í laginu. Gítarleikurinn fjarlægist þó smátt og smátt og fljótlega skipa bassi, trommur og söngur aðal grunninn í laginu. Við því tekur þó svo einfalt en svo ótrúlega haunting blackmetal riff og áður en maður veit af er lagið komið í fulla keyrslu eftir þokkalega erfiða en mjög ánægjulega fæðingu. Gítarleikarinn í DsO er magnaður einstaklingur, ég á bágt með að trúa því að það séu margir lagasmiðir þarna úti sem eru jafn ófyrirsjáanlegir og hugvitssamir og sá, hver í fjandanum sem það er nú. Eitt það magnaðasta við DsO er þessi shock-factor sem sveitin býr yfir, maður veit aldrei hvað kemur næst og nánast engin tvö riff eru eins. Og þegar ég meina 'shock-factor' þá meina ég það einnig bókstaflega því ef það er eitthvað band þarna úti sem kann að láta þér bregða er það DsO. Mér þykir leitt að skemma það fyrir ykkur en það kemur einn slíkur kafli í kjölfar rólegs hálfgerðs-kassagítarkafla en þar eru rólegheitin, sem innihalda meðal annars æðislegt bassadútl, brotin upp með keyrandi illsku og grimmd. Eftir það tekur hvert riffið við öðru á því sem virðist oft vera handahófskenndum máta, maður veit aldrei hvar maður hefur þetta band. Lagið rennur út með hálfgerðu thrash riffi og kór undir, eitthvað sem er mjög svo einkennandi fyrir DsO(það er að segja kórinn, ekki þreskimálmurinn). Flottur endir á stórkostlegu verki sem virðist á köflum vera svo handahófskennt en er svo ótrúlega heilsteypt þegar upp er staðið.

http://rapidshare.com/files/232483947/Deathspell_Omega-Diabolus_Absconditus.rar