EVERY TIME I DIE - NEW JUNK AESTHETIC

1.Roman Holiday
2.The Marvelous Slut
3.Who Invited the Russian Soldier?
4.Wanderlust
5.For the Record
6.White Smoke
7.Turtles All the Way Down
8.Organ Grinder
9.Host Disorder
10.After One Quarter of a Revolution
11.The Sweet Life


Jájájá ég veit að Every Time I Die er ekki beint vinsælasta bandið meðal hardcore elítista en fokkitt þetta er eitt af uppáhaldsböndunum mínum og ég ætla að fjalla um nýjustu útgáfu þeirra, New Junk Aesthetic. Hinsvegar geta flestir hardcore fasistar fallist á að fyrstu tvær útgáfur þeirra, Burial Plot War Bidding og Last Night In Town, séu góðar en eftir þær brugðu þeir sér aðeins útaf sporinu og fóru að innleiða meira rokk og ról í tónlistina sína og er það vel í mínum bókum. Tónlistin þeirra er vissulega ennþá hardcore/metalcore í grunninn en þeir eru allsekkert að spara suðurríkja lickin og leðurriffin. Eitt það skemmtilegasta við hljómsveitina líka eru textar söngvarans Keith Buckley en hann er alveg merkilega hnyttinn og eru flestir textar ETID alveg þokkalega 'tongue in cheek'. Nýlega hefur hljómsveitin verið að ganga í gegnum talsverðar breytingar þar sem trommari þeirra frá byrjun var að hætta og enn einn nýr bassaleikari að byrja í bandinu en þeir eiga sér nánast Spinal Tap-íska sögu þegar kemur að bassaleikurum. New Junk Aesthetic er fimmta breiðskífa þessara gauka en seinustu tvær skífur þeirra, Gutter Phenomenon og The Big Dirty, eru í miklu uppáhaldi hjá mér og gerði ég mér þarafleiðandi miklar væntingar til þessarar plötu, í stuttu máli sagt varð ég alls ekki fyrir vonbrigðum.

HEY THERE GIRLS, I'M A CUNT!

Every Time I Die eru enn við sama heygarðshornið þegar kemur að lagasmíðum, mikið metalcore í gangi ásamt suðurríkjariffum eins og fyrr var lýst. Platan byrjar þó á hægari nótunum á lagi sem myndi sóma sér vel hjá flestum stónerböndum í dag, að sönginum undanskildum kannski . ETID menn eru þó fljótir að detta aftur í það sem þeir gera best en lag nr.2 á plötunni, The Marvelous Slut, er fyrsta lagið sem þeir sendu frá sér af þessari plötu og var ég talsvert spenntur þegar ég heyrði það á sínum tíma enda fantagott lag bæði með grípandi gítarlínum og sönglínum. Fjórða lagið á plötunni finnst mér þó vera það besta en það er fyrsti singulinn af plötunni og heitir Wanderlust. Það er bara einfaldlega helvítis slagari og ekkert annað. Þarna heyrist í ETID í sínu besta formi en þeir skiptast á Clutch-legum pungariffum og metalkori og finnst mér það vera alveg deadly blanda. Sönglínurnar og textinn eru töff og ekki eru gítarlínurnar verri, klárlega besta lagið á disknum. Næsta lag er með þeim grimmari á plötunni og er alveg klárt að þeir hafa ekki alveg yfirgefið rætur sínar af þessu lagi að dæma, glerhart breakdown og grípandi riff. Headbang. Þeir halda áfram á sömu línu í næstu lögum, þó lögin virðast öll vera frekar lík til að byrja með eru þó alltaf eitthvað sem verður eftir og hverfur ekkert svo auðveldlega úr heilanum. Það var ég einmitt mest hræddur um þegar ég náði í plötuna, að hún skildi ekkert eftir sig, sem betur fer reyndist ekki svo því næstu lög eru öll frekar góð þó svo að þau standi ekki uppúr á plötunni, nema þó Host Disorder kannski sem inniheldur mjög töff söng- og gítarlínur. After one Quarter of a Revolution kemur svolítið eins og þruma úr heiðskíru lofti, minnir helst á Entombed til að byrja með en endar þó á meira ETID-legri kafla, typpavinur okkar hann Pete Wentz úr Fall Out Boy contributar eitthvað til þessa lags skv. wikipedia(veeeeiiii...). Seinasta lagið á plötunni, Sweet Life, er ekki mikið lokalag, gæti þessvegna verið singull þar sem það er ábyggilega poppaðasta lagið á plötunni, eitt af mínum uppáhalds á plötunni.

Þó Every Time I Die séu enn að gutla við sama dótið og þeir hafa verið að gera á seinustu fjórum plötum er þeim alls ekkert mikið farið að farnast. New Junk Aesthetic er ekki jafn góð og Gutter Phenomenon en hún er samt sem áður skrambi öflug og mun ég halda áfram að setja hana á fóninn í tíma og ótíma. Kapparnir í ETID virðast hafa fundið sína tónlistarlegu formúlu miðað við hversu lítið hefur breyst á seinustu fjórum plötum og hversu radical breytingin var á milli Hot Damn! og Last Night in Town. Ef þið viljið rokk og ról, yfirvaraskegg og möllett út í metalkor kokteilinn ykkar, náið þá í þessa plötu. Hér að neðan er svo myndband af Wanderlust sem mér finnst vera besta lagið á plötunni.



Hér getiði svo náð í helvítis plötuna:
http://rapidshare.de/files/48279640/Every_Time_I_Die_-_New_Junk_Aesthetic_-_2009-ScrewDeathcore.rar.html