LEWD ACTS-BLACK EYE BLUES

1.Know where to go
2.Wide black eyes
3.Nightcrawlers
4.You don't need me
5.I don't need you
6.Who knew the west coast could be so cold?
7.Penmanship sailed
8.Young lovers, old livers
9.Rot gut Charlie
10.My father was a locomotive
11.Nowhere to go



"I was born with soapbox shoes/raised on morals that I chose to lose/that's when I'd seen the evil that people do/that's when I learned to sing the blues"

Það er þannig með sumar plötur og listamenn að undir einfaldleikanum liggur eitthvað meira og dýpra að baki þó það virðist ekki þannig á yfirborðinu. Má þar nefna plötur eins og nýju Cult Ritual útgáfuna, Jailbreak með Thin Lizzy og Heavier Than Heaven, Lonelier Than God með Blacklisted. Black Eye Blues er ein af þessum plötum í mínum bókum. Þó hún virðist vera nokkuð generísk hardcore plata til að byrja með liggur eitthvað meira að baki, eitthvað sem ég á frekar erfitt með að koma orðum yfir. Tók það mig talsvert margar hlustanir til að átta mig á þessu og sé ég ekki eftir að hafa veitt henni nokkra snúninga í viðbót eftir að ég hafi ekki heillast mikið af henni í byrjun.

Platan nær strax athygli manns með skáletruðu orðunum hér að ofan ásamt mid-tempo tomtom kafla. Strax í næsta lagi, Wide black eyes, byrjar keyrsla og d-beat og grunaði mig fyrst þegar ég hlustaði að það yrði meginþemað á plötunni en svo var í raun ekki þó hún sé að vissu grimm. Þeir halda áfram keyrslu og lagið Nightcrawlers býður uppá glerhörð riff og þennan auðkennandi og einstaka söng sem söngvarinn býr yfir. Svo fer smám saman að hægjast yfir plötunni í seinni helming næsta lags og þar finnst mér styrkur Lewd Acts helst leynast. Í hægari köflum geta riffin ásamt fyrrgreindum söng orðið talsvert þrúgandi á góðan hátt og er það helst sem gerir Lewd Acts að einstakri hljómsveit innan síns geira. Þótt lagið Who knew the westcoast could be so cold sé ekki meira en ein og hálf mínúta og sé eiginlega ekki mikið meira en millibils lag þar sem nánast engar trommur eru og bara söngur og gítar er það mitt uppáhald á plötunni. Þar finnst mér koma sérstaklega í ljós hversu hæfur þessi söngvari er og hvernig sönglínur hans tvinnast við gítarspilið sem er ákaflega töff. Lagið er ískalt og hálf-fráhrindandi en það gefur því ákveðinn sjarma, í ljósi þess að hljómsveitin kemur frá stað þar sem er sumar allt árið. Í næstu tveim lögum, Penmanship sailed og Young lovers, old livers má greina skýr Cursed áhrif og er það vel í mínum bókum. Lögin innihalda ótrúlega töff lagasmíðar með gítarinn í forgrunni. Trommari Lewd Acts fær virkilega að láta ljós sitt skína í næsta lagi, Rot gut Charlie. Greinilega þokkalega fær trommari þar sem fillin eru hrikalega spot-on og mikil hugmynda auðgi almennt í trommuleik hans í því lagi þar sem þeir byrja aftur á hörkunni og hraðanum sem auðkenndi fyrstu lögin.

"I wish this cigarette would last forever..."

My father was a locomotive finnst mér vera næst-besta lag plötunnar. Textinn er persónulegur og hreinskilinn og lagið er níðþungt og grimmt. Þannig framkvæma þeir lög sín best, mid-tempo þunga með inventive riffum og tónsmíðum. Lokalag plötunnar er talsvert týpískt lokalag, semsagt hæga langa lagið sem byrjar á löngu gítarstefi. Í stuttu máli sagt þá svínvirkar það á mig allavega, það er tilfinningaþrungið og fallegt í beiskjunni og þunganum. Tiltölulega óþekktir strákar frá Kaliforníu hafa hér sent frá sér einhverja mögnuðustu skífu þessa árs fyrir mér. Lewd Acts er klárlega band sem ég ætla að hafa mætur á næstu ár og fylgjast með. Ég hvet ykkur eindregið til að ná í plötuna en ég ætla ekki að henda inn stökum lögum hingað því platan virkar best í heild sinni þar sem fjölbreytileikinn fær best að njóta sín.

Sækja má plötuna hér:

http://www.mediafire.com/?zkfzwzo3mnm

Sjaldséður hvítur hrafn

Ekki er margt nýtt undir sólinni þegar það kemur að hardcore pönki. Til að finna eitthvað nýtt og ferskt þarf oftar en ekki að rusla sér í gegnum heilan hafsjó af drasli sem hefur ekkert fram að bera nema meðalmennsku. Sem betur fer er alltaf eitthvað nýtt þarna úti sem sannfærir mig reglulega um að hardcore sé best í heimi. Bönd eins og Blacklisted, Converge, Cult Ritual, Pulling Teeth og Trap Them eru meðal þeirra banda sem ná að búa til eitthvað nýtt úr þeim þrönga ramma sem hardcore er. Nýjasta bandið innan þessa geira fyrir mér er Kaliforníska bandið LEWD ACTS. Lewd Acts er tiltölulega nýtt band, gaf út sitt fyrsta demó fyrir fjórum árum og hafa verið iðnir við kolann alla tíð síðan. Deathwish, sem þeir eru á samningi hjá eins og er, lýstu þeim sem best varðveitta leyndarmáli San Diego, en ekki mikið lengur. Eins og fyrr segir er bandið á samningi hjá Jacob Bannon og félögum í Deathwish og á árinu gáfu þeir út sína fyrstu breiðskífu hjá útgáfufélaginu. Sú ber nafnið Black Eye Blues og er með betri plötum ársins fyrir mér. Dómur um plötuna kemur von bráðar.



WWW.GETLEWD.COM
WWW.MYSPACE.COM/LEWDACTS

Til heiðurs látnum meistara

Þessu hafði hann gaman af kallinn enda mikill smekksmaður. Samúðarkveðjur frá mér til allra nærstaddra honum.

KATHARSIS - FOURTH REICH

1. So Nail The Hearts 13:15
2. Eucharistick Funereal 10:05
3. Reckoning 07:01
4. Emeralde Graves 05:00
5. Sinn Koronation 10:37




Katharsis er þýskt band sem mikið hefur farið fyrir síðustu ár meðal blakkmetal nörda. Sveitin hefur starfað óslitið frá árinu 1996 og gefið út andskotann allann af efni, fjórar breiðskífur, fimm demó og sex splitt. Fyrst fóru þeir sjálfsagt að vekja athygli eftir útgáfu annarrar breiðskífu sinnar Kruzifixxion fyrir sex árum síðan og hafa þeir vakið sífellt meiri athygli og nú síðast með útgáfunni Fourth Reich. Á undan henni og á eftir Kruzifixxion gáfu þeir út VVorldVVithoutEnd sem margur góður drengurinn með áhuga á blakkmetal missti saur yfir, sú plata kom þeim almennilega á blaðið yfir merkilegustu blakkmetal hljómsveitir nútímans.

Hinsvegar ætla ég að fjalla um nýjustu útgáfu þeirra, Fourth Reich sem kom út í maí síðastliðnum. Hún kom út hjá fyrirtækinu Norma Evangelium Diaboli sem verður að teljast með merkilegri útgáfufyrirtækjum innan þungarokks í dag en það gefur út meðal annars Watain, Teitanblood, Antaeus, Funeral Mist og Deathspell Omega. Ekki slæmur róster þar. Tónlist Katharsis lýsir sér best sem black metal. Það er ekkert flóknara en það og það er alveg greinilegt að þeir ætla sér ekkert annað en það. Sándið á plötunni er hrátt og óslípað en þó á fagmannlegri hátt en hefur tíðkast með blakkmetal banda uppá síðkastið, það þarf í alvörunni ekki að hafa áhyggjur af því hvað sé virkilega að gerast þó sándið sé hrátt. Í stuttu máli er allur hljómur á þessari plötu ógeðslegur og það andskotans virkar. Platan telur ekki nema fimm lög og er ekkert þeirra skemur en mínúta og er það vel í mínum bókum. Keyrslan er mikil nánast allan tímann og reiða Katharsis drengir sig mikið á ofbeldisfull gítarriff og blastbít frekar en melódíur og þvíumlíkt, og ef gítarvinnan á þessari plötu væri ekki svo ískyggilega góð eins og raun ber vitni þá væri þessi plata bara ekkert merkileg. Trommurnar eru svo nákvæmlega eins og við má búast af bandi sem spilar hráan blakkmetal og rúmlega það, ekki er trommarinn að gefa sér mikinn tíma í krúsídúllur og þvíumlíkt heldur gerir bara nákvæmlega það sem virkar. Söngurinn er óld-skúl og angistarfullur, ekki minna dularfullur heldur þar sem heyrist lítið sem ekkert hvað er í gangi, sem er þó endilega ekki slæmt og gefur plötunni visst væb og atmó.

Eftir hálftíma brjálaða keyrslu af lögunum þremur So nail the hearts, Eucharistick Funereal og Reckoning er platan brotin upp með fimm mínútum af hálf Burzum-legum synthum og skipar það lagið Emeralde graves. Örvæntið eigi því næsta lag, sem jafnframt er seinasta lag plötunnar, gefur ekkert eftir í keyrslunni. Lagið sýnir svolítið aðra blakkmetal hlið á Katharsis, meira mid-tempo í gangi en samt eins og áður grípandi riff. Fljótlega dettur platan svo aftur í gírinn með nánast óstöðvandi ofbeldi með bæði blastbítum og d-beati sem er einstaklega gaman að heyra svo sjaldan sem það gerist meðal blakkmetal banda. Sú keyrsla er þó brotin niður stuttu seinna og rýmt er fyrir eina gítarsólói plötunnar og er það ekki af verri endanum en fyrir mér virka gítarsóló í blakkmetal sjaldan en þetta er með glæsilegri sólóum sem ég hef heyrt. Dramatískt og tilfinningaþrungið án þess að verða tilgerðalegt eða of dramatískt. Platan rennur svo út stuttu seinna.

Fourth Reich er með betri plötum sem ég hef heyrt á árinu, á því liggur enginn vafi. Það sem mér finnst gefa plötunni hvað mest er sándið og andrúmsloftið, blakkmetal bönd gera oft mikið útá andrúmsloftið og oftar en ekki tekst það illa. Allt varðandi pródúksjón á þessari plötu finnst mér hinsvegar til fyrirmyndar og eftirbreytni og mæli ég með að allir sem hafi gaman af þungarokki tékki á þessu dóti.

Nálgast má plötuna hér:

http://rapidshare.com/files/234943800/Katharsis_-_2009_-_Fourth_Reich.7z